India part 2

Soms is iets goed voor je omdat het bijdraagt aan je persoonlijke groei, maar vaak zijn het de dingen buiten je comfortzone die je laten groeien. En ervaringen buiten je comfortzone, tja......die voelen niet altijd comfortabel. Dat weten we allemaal. Goed is dus niet altijd persé leuk. 

Zoals je in mijn vorige blog hebt kunnen lezen, was het begin van het India-avontuur niet zonder slag of stoot. 

Laat ik er mee beginnen dat ik soms lijdt aan positieve overschatting. Yes:-) Aan de ene kant kan ik serieus en van de diepgang zijn en aan de andere kant kan ik positief en niet heel doordacht naar iets kijken of ergens aan beginnen. Het gaat dan bij mij onder het mom van 'O dat doen we even' of 'Dat zien we wel terwijl we er mee bezig zijn'. En bij deze yoga-reis dacht ik: lekker een beetje yoga'en in India, leren hoe we gentle hatha-yoga kunnen overbrengen, zonnetje erbij, in een fijne omgeving, leuke mensen ontmoeten en 5 weken weg. Ik zag mezelf al jubelend de 5 weken doorgaan. 

En de werkelijkheid was anders:-) Namelijk:

• Een yoga-opleiding van 6 dagen per week, 12 uur per dag is géén vakantie of een yogaretreat. 
• De ene Hatha-stijl is de andere niet. Dit was een pittige hatha-yoga-stijl waarbij de nadruk heel erg lag op de juiste houdingen/lijnen van de poses (asana's) en het gebruik van hulpmiddelen om deze juiste belijningen te bewerkstelligen. Niet heel ontspannen en gentle dus. Fantastische voorbereiding dus ook Godschalk:-)
• India is vrij intens op elk gebied. Er was eigenlijk wel continu geluid/lawaai van o.a. getoeter, verbouwingen en hard gepraat, en verder ook intense geuren, altijd wel een bezigheid e.d. 
• Ik voelde me helemaal niet jubelend (zoals ik gewend was op andere reizen)! 

En dit is wat wij als mens continu doen. We hebben een fantastische mind die op basis van eerdere ervaringen, behoeftes, wensen etc de toekomst in kan vullen. We creëren daarmee onze eigen werkelijkheid, onze eigen realiteit. Begoocheling. Zónder dat we ons daar bewust van zijn. Het gaat geheel automatisch. 

Wat ben ik gaan doen? Ik heb eigen tijd gepakt, de stilte opgezocht en ik ben gaan zitten. Ogen dicht, voelen, opmerkzaam zijn en toelaten. 

Ik merkte op dat ik in een stress-systeem zat. Jarenlange meditatiebeoefening heeft me hier opmerkzaam in gemaakt. Mijn lijf zat op slot, mijn gemoedstoestand was vertwijfeld en niet happy, ik was onrustig in mijn hoofd. Ik merkte veel veroordelende gedachten op (waarom ben ik nu niet vrolijk, hier heb ik toch zelf voor gekozen, had ik me maar beter moeten voorbereiden etc). Ook merkte ik op dat ik weinig ruimte had voor de andere groepsleden. En ik heb geleerd dat als ik weinig ruimte heb voor anderen, de weg altijd naar binnen is (in mezelf) en dat dat betekent dat ik dan geen ruimte in mezelf heb. Ik zat in de weerstand tegen de situatie waarin ik me bevond en die weerstand veroorzaakte dus een hele kettingreactie. 

Het opmerken van het op dat moment aanwezige stresssysteem was stap 1. De volgende stap is het inschakelen van, zoals ik het noem, het zorgsysteem. En dan komen compassie, vriendelijkheid en mildheid om de hoek kijken. 

De geduldige metgezellen die er altijd zijn, en hun werk kunnen doen zodra jij ze toelaat. Het begint met het herkennen van de huidige ervaring. In mijn geval het opmerken en erkennen aan mezelf: ik voel me niet fijn, ik had hele andere verwachtingen en ik twijfel. Dat gaf mij een erkenning en daarmee kon ik ook alle gevoelens die daarbij hoorden toelaten. 

De stem van het zorgsysteem is heel vriendelijk en mild en zegt dan: Ja lieve Juul, het is ook zo anders dan je had verwacht en dat is balen. En voel dat balen maar, voel maar dat je teleurgesteld bent, voel de vertwijfeling maar, voel de vermoeidheid maar, het is oké, dit is ook het leven, mag dat er ook zijn? 

En dan komt de verzachting bij mij. En vanuit daar heb ik mezelf de vraag gesteld: en wat heb je nu nodig? Kijk, in theorie was stoppen was ook nog een keuze. Er is altíjd een keuze, dat vergeten we soms. Het is even door me heen geflitst, zo vanuit die weerstand en nukkigheid dat ik opstandig dacht: "Nou, ik deed dit toch voor mezelf? Dan maar geen certificaat hoor'. 

Maar diep van binnen wist ik wel dat dat niet mijn weg was. De waardevolle persoonlijke lessen beginnen vaak buiten de comfortzone. Fysiek gechallenged worden is niet mijn ding. Geleefd worden in een structuur ook niet. Het vak filosofie was mijn lievelingsvak en daar leerden we: Yoga = excellence in all actions. 

Ik stelde mezelf de vraag: kan ik accepteren dat dit nu de situatie is, kan ik er op vertrouwen dat ik precies ben waar ik moet zijn en kan ik mijn uiterste best doen en zorgen dat ik steeds iets beter word en meer leer?

En met die houding ben ik de overige weken in gegaan. Met veel meer rust, acceptatie, overgave en ruimte. 

Ik heb een fantastische tijd gehad. Leerzaam, mooi en veel mooie bijzondere dingen met de groep meegemaakt. Het diploma is inmiddels op zak. Jihoe! 

En nu ben ik dan écht vakantie aan het houden:-) Ik schrijf deze blog vanuit een bamboe hutje met het geluid van de golven van de zee op de achtergrond. Ik jubel:-), ik geniet en voel me relaxt. Over een paar dagen vlieg ik weer terug. Naar de kou en sneeuw zag begrijp ik! Brrrrr haha. Ik hoop jullie snel allemaal weer te zien!

Liefs Juul