​Wanneer mijn leven als een worsteling voelt

Soms heb je het gevoel: life sucks. Het leven kan aanvoelen als een worsteling, als iets lastigs en moeilijks. En ik weet niet of je dat herkent, maar dan je wil gewoon dat dat lastige ‘verdwijnt’.

Ik zit al een paar dagen in standje ‘het is er wel, maar ik wil er niet echt aan’. Ondertussen zijn mijn nachten kort, zit er spanning in mijn buik, leef ik vooral in mijn hoofd en dat veroorzaakt samen met het slaaptekort hoofdpijn.

Kan ik hiervoor een snelle oplossing krijgen alsjeblieft? Een pilletje ofzo? Ik heb even geen zin meer in soulsearching. Ik ben moe van stééds weer dat zelfonderzoek, ont-dekken, naar binnen keren, mezelf beter leren kennen. Genoeg bewustwording even. 

Afgelopen week waren er al zo veel inzichten, leerzame ervaringen, groei, me losgemaakt van oude patronen, dingen aangekeken etc. Het was één week, maar het voelt aan als een jaar. Ik ben nu gewoon moe. Ga weg, rot op. 

Maar na een paar dagen deze tactiek van onderdrukken en er van weg lopen gehanteerd te hebben, word ik weer om half 4 ’s nachts wakker. Ik moet plassen en omdat er inmiddels al een behoorlijk zelf opgelegde druk op het slapen ligt, denk ik: ‘Jaaa hoor, natúúrlijk kan ik weer niet inslapen’.

En dat gebeurt ook niet. Ik doe mijn best om rustig te blijven, de gedachten op te laten komen en ze ook weer te laten gaan, mijn adem te volgen. Na een uur ben ik nog steeds wakker. De vogels zijn ook al wakker. Ik moet glimlachen om die eerste vogel want dat doet me denken aan mijn avontuur alleen in het bos.

Ik neem een besluit. Ik ga stoppen met vechten. Ik ga stoppen met het anders willen dan dat het is. Dit is het nu. Dan ga ik er maar iets leuks van maken. Ik doe mijn gordijnen open, zet het raam wagenwijd open en kijk naar de wereld die wakker wordt. Wow mooi zeg. Ik zet een fijne meditatie op. Ik voel inspiratie en loop naar beneden om mijn laptop te halen. Ik maak meteen wat vers fruit klaar, neem beiden mee naar boven en nestel me op mijn bed.

Ik werk op mijn laptop een meditatie uit. Het is inmiddels 7 uur. Ik ga weer even liggen. Ik ben moe en vind het even niet gemakkelijk. Ik merk dat door dit te erkennen aan mezelf, ik meer in mijn kwetsbaarheid en daarmee in zachtheid kom.

Ik zie de gedachte ‘Maar wat doe ik dan niet goed?’ voorbij komen. Hey, wacht eens even, deze gedachte herken ik! Dit is één van mijn meest voorkomende negatieve en ondermijnende gedachte. Ik veroordeel mezelf. Alsof ík iets kan doen en invloed heb op deze situatie! En bovendien, ik doe het verdorie hartstikke goed! Ik heb me nogal niet een week achter de rug. Ik heb onwijs mijn best gedaan en ben alles aangegaan!

Misschien mag ik juist iets mínder mijn best gaan doen…..Mag de boog weer ontspannen. Ik trok hem eigenlijk onbewust alleen nog maar verder strak. Die strakheid was voelbaar in mijn buik.

Ik voel tranen opkomen van ontlading. Ik snik en ik snik. Ik voel elke snik heel bewust en laat mijn hele lijf mee bewegen. Dit zijn alle opgebouwde emoties, vastgezet in mijn lijf die zich ontladen. Ik koester mezelf. Ik weet dat dit nu nodig is. Ik leg mijn eigen handen op mijn bovenarmen en houd mezelf vast. Ik fluister zacht tegen mezelf: ‘Logisch lieverd, het was me ook nogal een week. Het is oké’.

Mijn snikken worden dieper en dieper, voelbaar in mijn hele lijf dat mee veert. Ik hoor mijn innerlijke stem koesterend zeggen ‘Je hebt zo je best gedaan he? Je doet het zo goed lieve Juul. En nu mag je ook weer even stoppen met je best doen. Dat is niet wat jou een mooi mens maakt he? Je bent al mooi precies zoals je bent'.

'Maar ik ben zo moe’, denk ik. En de liefdevolle stem zegt “Ja, dat weet ik, en voel die vermoeidheid maar. En voel maar dat je ook mag stoppen met strijden en jezelf uitputten door meer te verlangen van jezelf dan nu eigenlijk goed voor je is. Het is genoeg voor nu”.

Ik voel me gezien en gehoord. Huilen is fijn. Ik weet inmiddels dat het goed is. Pure ontlading en loslaten. Ik voel de spanning in mijn buik afnemen. Ik kan weer dieper ademhalen. Ik snik nog steeds, rustiger en langzamer nu. En daarnaast is er zo veel zachtheid en liefde aanwezig. Het voelt dragend. Ik voel me gekoesterd en zacht.

Ik ervaar veel meer ruimte, zowel in mijn lijf als in mijn geest. Ik kan nu ook weer echt goed voelen wat ik nodig heb. Ik zit weer in mijn zorgsysteem in plaats van het gevaar- en jaagsysteem. Ik kan nu dingen bedenken die ingezet worden vanuit zorg. Dingen die zorgdragen voor mij op een dieper niveau. Ik voel me weer afgestemd op mijn ziel. Ik ervaar helderheid.

Het is me opeens klip en klaar duidelijk wat ik ga doen. Ik ga de stekker er weer uittrekken en alle to-do’s die ik had voor mezelf on hold zetten. Ik ga nu nog lekker even liggen, een beetje navoelen, ik heb zin om straks een fijn nieuw boek voor mezelf te halen en lekker in de zon ermee. Ik moet even niks van mezelf en ga weer in het moment voelen wat ik nodig heb. Ik val in een diepe, rustige en ontspannen slaap en slaap twee uur. Het is lang geleden dat ik zo fijn geslapen heb. 

Ik besef me wederom: steeds weer is het de uitnodiging om álles er te laten zijn, het te doorvoelen, er geen oordeel over te hebben en er liefdevol mee om te gaan. Ik voel me zacht, licht, vredig, geaard en helder. Wat een verschil.