In de basis willen we ons als mens allemaal geliefd voelen. Dat is universeel aan ons mens-zijn. Het basisverlangen om gezien, gevoeld en gehoord te worden.
Wat we vaak doen is dat we dit bij een ander willen halen, of dénken te moeten halen. We projecteren hiermee ons eigen verlangen om gezien, gehoord en gevoeld te worden op een ander en creëren zo, heel vaak zonder dat we ons hiervan bewust zijn, een afhankelijkheidslijntje.
Ik had heel veel van die lijntjes uitstaan gedurende mijn leven. Naar mijn ouders, partners, vrienden, leidinggevende, zakelijke relaties, cliënten..... 'Zie mij! Zie je hoe goed ik het doe?'. Dat ik mezelf ondertussen uitholde en leegmaakte, had ik niet door. Ik was als een leeg vat dat gevuld wilde worden door een ander. Ik miste zelfliefde en zette van alles in, onbewust, om die liefde elders te halen.
Door middel van meditatie- en mindfulnessbeoefening werd ik mij bewust van mijn eigen neigingen en patronen en door zelfcompassie-beoefening leerde ik om mezelf te zien, te horen en te voelen. Door jezelf helemaal te gaan zien, horen en voelen, kom je stevig in je eigen center te staan en kan je in je eigen ruimte blijven, zonder het lijntje richting een ander uit te hoeven gooien. En dat geeft innerlijke kracht. Het is het ontwikkelen van je eigen wijsheid dat je niet een ander nodig hebt om geliefd te zijn. En dat is vrijheid.
Want hoe je het ook went of keert; een ander zal jou niet altijd geven wat je nodig hebt. En dat is oké. We zijn verantwoordelijk voor onszelf en voor onze eigen ruimte. En we kunnen deze helemaal zelf vullen met aandacht en compassie.
Hoe? Door heel simpel tegen jezelf te zeggen:
Ik zie jou
Ik hoor jou
Ik voel jou
Ik moet bekennen dat ik toen ik als deelnemer in de compassietraining zat niet direct veel had met deze oefening.
Maar ik had veel vertrouwen in mijn leraar David Dewulf, de aangeboden stof en de training zelf. Ook wist ik ik dat ik hier niets voor niks zat. Het onderwerp triggerde me. Ik had de afgelopen jaren al ontdekt wat niet-oordelen, mildheid en vriendelijkheid mij gebracht had in de kwaliteit van mijn leven. En dat was huge. Er was honger naar meer.
Ik had ook heel bewust voor deze training en later de opleiding tot compassietrainer gekozen. Deze opleiding telde namelijk op dat moment niet mee voor mijn certificering tot mindfulnesstrainer en het inzetten van andere opleidingen was 'strategisch' gezien veel handiger geweest. Maar er was een heel diep weten aanwezig: ik moet dit doen. Ik moet dit pad bewandelen, het leidt ergens toe. Ik weet nog niet precies waar naar toe, maar als ik iets zo duidelijk voel, dan weet ik inmiddels: het is mijn innerlijke stem die spreekt, surrender & go.
Dus daar zat ik met de lichte weerstand. Er was ook wel wat wantrouwen: wat konden deze zinnetjes nu voor mij betekenen. Ik vond ze zo......ja...'soft'. Ik wist toen ook dat het interessant begon te worden. Want waar zat die weerstand in? Mijn ego tetterde er flink op los. Want welke stem zei dat het zo 'soft' was?
Ik zette door. In de training en in de jaren er na ben ik blijven oefenen met zelfcompassie. ‘Baat het niet, schaad het niet’, dacht ik. Dus als ik me rot voelde, of uitgeput, vertwijfeld, radeloos of wat dan ook, dan deed ik een greep in de tools van de compassietraining.
En zei ik op die momenten tegen mezelf: Lieve Juul, ik zie jou. Ik hoor jou. Ik voel jou.
En het werkte. Sterker nog, it changed me. Het kwam binnen op zo’n diep niveau dat er een hele shift plaats vond. Ik kon mezélf zien, horen en voelen in plaats van dat ik er een ander voor nodig had. Dat was huge. De afhankelijkheid verdween en ik kwam meer in mijn eigen kracht te staan. Ik voelde me sterker én liefdevoller.
Juist door zachter tegen mezelf te zijn, werd ik krachtiger.
Dat was heel paradoxaal voor me. Ik (en ik denk velen met mij) was gewend om mezelf kritisch te benaderen en dacht juist mezelf zo te motiveren. Ik dacht dat er altijd een actie ingezet moest worden of een ander nodig te hebben om liefde te ervaren.
Maar we ZIJN al geliefd. Daar hoeven we niks voor te dóen, daar hebben we geen ander voor nodig, we hoeven onszelf niet te bewijzen, daar hebben we niet meer spullen of geld voor nodig.....Het is wat we in essentie zijn.
Door onszelf te zien, te horen en te voelen, geven we onszelf liefde én zijn we degene die liefde ontvangen. Twee voor de prijs van één.
Misschien wil je het ook eens uitproberen. Het kan onwennig of raar voelen. Wich is fine. Ik zou dan willen zeggen: dan kan het juíst wat voor jou zijn!
Doe het wat vaker, integreer het in je leven, zeker op moeilijke momenten en merk op wat het met je doet. Als je het lastig vindt om het tegen jezelf te zeggen, kan je je ook iets of iemand voorstellen die bij jou gevoelens oproept van liefde, wijsheid en koestering en die persoon deze woorden tegen jou laten zeggen.
Succes en als je een ervaring met me wilt delen, feel free!
Lfs Juul