Vlak voor de
start van de tweede dag van de compassietraining afgelopen zaterdag, las ik dit artikel dat Kristin Neff deelde op haar facebookpagina (Kristin is van enorme betekenis op het gebied van (zelf)compassie en wetenschappelijk onderzoek op dit onderwerp).
Het gaat over je innerlijke mentor, zelfzorg en wijsheid. Ik vond het zo passend voor die zaterdag, want dat is namelijk precies waar we in de compassietraining mee/aan werken:
Luisteren naar je innerlijke mentor en heilzame acties inzetten die het beste met je voor hebben op een diep niveau.
Een belangrijke reminder is dat het beoefenen van zelfcompassie ook om moedig gedrag vraagt. Het is niet alleen bedenken wat er nodig is, maar het ook dóen. En dat vraagt soms best om daadkracht en moed.
Zelfcompassie beoefenen wordt vaak beschreven als het ontwikkelen van je innerlijke mentor: begrijpen (en dus dóen) wat het beste voor je is. En dat hoeft niet hetzelfde te zijn als wat je zelf wílt in dat moment! Jezelf pamperen is wat anders dan zelfzorg. 'Self-care isn't supposed to make you feel good'.
Misschien kun je je dat voorstellen als jij je een liefdevolle en wijze mentor inbeeldt en dat je daarmee in gesprek bent. Ik had laatst na een lange en gevulde dag de neiging om mezelf op de bank te laten ploffen en te gaan netflixen. In gesprek met mijn innerlijke mentor kwam ik alleen tot een andere keuze. Het was namelijk niet wat er nodig was.
Ik voelde dat mijn mind vol was van alle indrukken van die dag, ik ervaarde een moe en overprikkeld lijf en een wat onbestemd, nog niet te pakken gevoel. Ik voelde dat ik de tv uit mocht laten en ben gaan zitten op de bank, ogen dicht en ben gaan mediteren. Na een half uurtje was ik een heel ander mens. Vrediger, rustiger, glimlachend, krachtiger en meer gecenterd.
Inmiddels wéét ik wel wat me te doen staat, de relatie met mijn innerlijke mentor is een hechte relatie geworden en ons lijntje is stevig, maar ik moet mezelf dan soms nog wel een bemoedigend duwtje geven. Want het is paradoxaal: ik wéét dat het nodig is, dat dit me voedt en ik zo op een dieper niveau voor mezelf zorg, en toch wil een deel van mij er niet aan. Want dat is het: je gaat er letterlijk áán. Je gaat jezelf connecten met iets waarvan je niet weet wat het is, en het zijn ook de onaangename ervaringen die plek krijgen. Verdoven door middel van tv kijken en wegblijven van al die ervaringen in mijn mind, gevoelswereld en lichaam lijkt gemakkelijker. Maar ik weet nu dat het op langere termijn onbevredigend is. Het raakt de kern niet.
Wat overigens niet wil zeggen dat een avond netflixen verkeerd is! Het is alleen niet áltijd de best passende actie om in te zetten. Soms is dat bijvoorbeeld een wandeling gaan maken in de natuur, of wat bewegen, of het gesprek met een collega aangaan, of kwetsbaar gaan zijn tegen je partner en delen wat je op je hart hebt, of een meditatie opzetten, of......(vul maar in wat voor jou nu, of een andere keer, helpend kan zijn).
Een keuze afgestemd met je innerlijke mentor is er één die connected is met je innerlijke wijsheid, die liefdevol is en het beste met je voorheeft. De actie die ingezet wordt in overleg met je innerlijke mentor, ook wel je compassievolle stem genoemd, dat is vaak de actie die goed voor jou zorgt op een DIEPER NIVEAU.
En als je jezelf oprecht waarde toekent, je het belangrijk vindt om goed voor jezelf te zorgen omdat je van jezelf houdt en je jezelf liefdevol wil benaderen, dan kan je op een gegeven moment niet anders dan handelen op basis van deze stem. Een deel van jou schreeuwt misschien om wat anders (vaak ook meer primair gedreven vanuit verzet en weerstand of vanuit een kind-deel), maar het wijze deel van jou, connected met die innerlijke liefdevolle mentor, weet wat er te doen staat. There is no other way. En dat doe je dan, gewoon omdat je van jezelf houdt.