Het Hele Verhaal

Afgelopen week ontmoette ik een aantal mensen die tegen mij zeiden 'Het gaat goed met je he?', en daarop 'want ik zag op facebook voorbij komen dat je bij de ABN AMRO stond voor 80 man en verder ben je ook wel lekker bezig volgens mij. Ik zie allemaal leuke dingen voorbij komen, zoals workshops geven en binnenkort de Santiago de Compostela lopen'. 

Ja ik ben lekker bezig en doe best wel toffe dingen. Maar dat is nooit het hele verhaal hè? We zien vaak maar stukjes van een ander. En afhankelijk wat de ander met je deelt over zijn of haar gehele leven en in hoeverre iemand kwetsbaar kan zijn, zie jij als buitenstaander het totaalplaatje. Niet iedereen op social media laat alle stukjes van zijn of haar leven zien. Vaak zien we de leuke dingen van iemands leven en niet de minder leuke ervaringen. En dat hoeft ook niet, dat mag iedereen zelf weten, maar voor de meekijker is het belangrijk om niet te vergeten dat je maar kleine stukjes van iemands levenspuzzel ziet en dat het voor de gemiddelde mens niet gemakkelijk is om open en kwetsbaar te zijn over álle facetten van zijn of haar leven. 

Ik ben nu zo'n 10 jaar bewust bezig om mezelf te ont-wikkelen en mijzelf toestaan de meest pure en authentieke versie van mezelf te zijn. Ik heb er zelfs mijn werk van gemaakt en help mensen te onderzoeken hoe ze zich verhouden tot het mens-zijn en hoe ze kunnen opdagen voor al die facetten van het leven, óók de rauwe delen, en hoe ze zichzelf hierin vriendelijk en compassievol kunnen benaderen. Want daar zit, naar mijn mening, de innerlijke vrede: liefdevol kunnen zijn met dat wat er is en met wie jij bent. 

Want dat mens-zijn, dat is nogal wat he? De kwetsbaarheid, de rauwheid, de fijne en minder fijne ervaringen, de worstelingen, de strijd, de vreugde, de liefde, de verwondering, de magie......het bestaat allemaal. Of je nu wil of niet. In de puzzel bestaan alle stukjes, de lichte en de donkere.

Ook ik oefen met kwetsbaar zijn (vooral: kwetsbaar mógen zijn van mezelf) en mezelf zo vriendelijk en compassievol mogelijk te benaderen. Elke dag weer, want het leven staat niet stil. Dat is het leven. 

En ja, het gaat goed met me. Én ik ben ook bezig met het loslaten van een geliefde en weer vorm aan het geven aan een eigen leven zonder die ander. En ik moest soms in dit proces alle zeilen bijzetten om al het geleerde en wijsheid van de afgelopen jaren toe te passen om de gedachten die zeggen dat er iets mis met mij is, niet te veel kracht te geven. Het wel te voelen en er in te duiken, maar ook beseffen dat dit míjn criticus aan het werk is. 

Ja, dat stuk is er ook. En er is ook schaamte en het gevoel gefaald te hebben. En ook de rauwheid van het 'niet-succesvol' zijn op het vlak van de romantische liefde (als er een vergelijking met het plaatje wordt gemaakt). 'Alwéér niet en nog steeds niet', zegt mijn criticus tegen me.

Kijk, en ik kan nu gaan vertellen hoe ik dit aanpak en het betekenisvolle er van voel, ik er niet totaal van ondersteboven ben, ik ook heel dankbaar ben dat ik deze gevoelens zo kan voelen en toelaten, dat ik onwijs trots op mezelf ben dat ik tegenwoordig zulke keuzes kan maken en ik dat als werkelijke vrijheid ervaar, ik innerlijk een blij sprongetje maak wanneer ik besef dat ik nu volledig op mijn intuïtie vertrouw, daar naar handel en ik ook niet twijfel aan de beslissing zelf, en dat ik in dit alles steeds nog mijn bodem en een onwijze kracht voel.

Want dat is er ook. Maar is er is ook pijn. Het is er allemaal. 
Kracht én verslagenheid. Flow én vermoeidheid. Joy én verdrietig zijn. Vastberadenheid én de weg kwijt zijn. Optimisme én angst. Vertrouwen én zorgen. 

Ik deel mijn verhaal omdat ik graag wil laten zien en benadrukken dat we, en dat geldt voor elk mens, geraakt en heen & weer gehusseld worden door Het Leven, in allerlei vormen. Niemand ontkomt daar aan. Niemand. En de mensen die anders beweren, zijn, denk ik, (nog) niet eerlijk naar zichzelf of naar de ander. Wat ook weer zo menselijk is.

Want het is nogal wat.
Het is nogal wat om kwetsbaar te zijn. 
Het is nogal al wat om op te dagen voor de realiteit van het mens-zijn, zeker voor die lastige ervaringen.
Het is nogal wat om die rauwe pijn helemaal toe te laten, te voelen en te erkennen en tegen jezelf te zeggen: "Auw, jeetje zeg, dit is pijnlijk'.  
Het is nogal wat om te zeggen 'Hey lieve vriend(in) ik heb je even nodig volgens mij, want ik heb het moeilijk joh. Ik twijfel nu zo aan mezelf, ik zie gedachten voorbij komen die heel krachtig voelen omdat ze zeggen dat er iets mis met me is. Ik voel me zó niet-succesvol en dat is een pijnlijk gevoel, het knijpt mijn hart samen'.
Het is nogal wat om te zeggen dat je het gevoel hebt niet te passen in het plaatje dat we met elkaar gecreëerd hebben. 

Míjn hart gaat open als iemand anders kwetsbaar is. Brene Brown (spreker, schrijfster en onderzoeker op het gebied van kwetsbaarheid, de moed van imperfectie en hoe om te gaan met diepe gevoelens als schaamte. Dit is de meest bekeken TEDTalk) laat ook zien dat het mens-zijn zo werkt. 

Juist als ons hart opengaat, kunnen we ons verbinden met de ander. We zien onszelf in die ander. En als de ander alleen een bepaald stukje van zijn leven laat zien (meestal de mooie en lichte stukjes) en we vergelijken onszelf daar mee, dan herkennen we ons eigen leven daar niet in. Logisch, want zo werkt het leven niet! En als je je nog identificeert met je gedachten, er naar leeft alsof ze dé waarheid zijn en je criticus nog aan het stuur zit en er nog geen meer wijze en compassievolle stem te onderscheiden is, dan kan dat leiden tot eenzaamheid en isolement. 

Ik beschouw mezelf als een compassievolle realist. Wat nog steeds work in process is. En ik denk dat dat altijd zo zal blijven. Want het leven leeft wel. En het leven wil geleefd worden. Gevoelens willen gevoeld worden. Ervaringen willen ervaren worden. Of we nu willen of niet. En daarom alleen al zijn we als mens kwetsbaar. Én onwijs krachtig. En dat is mijn boodschap denk ik van deze blog: er zit zó veel kracht in kwetsbaar zijn. Het aanvaarden en omarmen van je eigen kwetsbaarheid is de enige echte weg naar verbinding met anderen en (zelf)erkenning. Het werkt bevrijdend voor jezelf, én voor de ander. 

Ik ben voorstander van Het Hele Verhaal. 

Doe je mee?