Moeder Teresa zei dat het probleem is dat we onze familiecirkel te klein maken. "Je familie is de hele mensheid, alle dieren, alle wezens op aarde. Neem ze allemaal op in je hart. Leef met dankbaarheid".
Van kinds af aan ben ik al begaan met de ongelijkheid en het onrecht in de wereld. In mijn mapje van de eerste communie kon je een vraag aan God stellen. De mijne was 'Lieve God, waarom zijn sommige mensen niet gelukkig en hebben ze honger? Waarom gooien sommige landen zo veel eten weg en hebben ze in andere landen zo weinig eten. Kunnen we dat nou niet samen delen?'. Ik las alle kinderboeken van Greenpeace en nog weer later wilde ik voor een NGO werken.
Ik dacht hier aan terug toen ik op Lesbos aan het werk was. Ik realiseerde me dat ik nu aan het doen was, wat ik als kind al op mijn hart had. En wat was het een mooi avontuur en wat ben ik blij dat ik dit heb mogen doen.
De eerste week heb ik met een vast team van 8 mensen voor de organisatie Because We Carry (BWC) gewerkt en daarna nog anderhalve week voor Movement on the Ground (MOTG). Na de eerste week schreef ik op facebook: De eerste week op Lesbos zit er op! Wat een week. We hebben onwijs hard gewerkt, bergen werk verzet, dagen van 12 uur per dag gemaakt, ons leven bestond uit werken, eten en slapen.....en het was fantastisch. Gisteren heb ik afscheid genomen van mijn 7 andere teamleden. Wel een traantje gelaten. Wat waren wij een familie samen. We hebben amper over onszelf gepraat en in dat opzicht ken ik ze amper, maar toch kennen we elkaar beter als geen ander.
Ik had geluk, naast alle dagelijkse activiteiten hadden beide organisaties precies in de weken dat ik er was bijzondere distributies. Met BWC hebben we 15.000(!) volwassenen en kinderen van een winterjas voorzien en de kindjes kregen ook winterschoenen. Wat een immense operatie was dit en wat pakte BWC dit capabel op. Naast ons vaste team van 8, kwamen er nog een stuk of 30 andere vrijwilligers uit Nederland om te helpen. Sommigen voor 4 dagen, sommigen voor 2 weken.
Drie busjes op een gehuurd landje tegenover het tentenkamp, gevuld met dozen jassen (gesorteerd op maat) en elke dag stonden er 1000 mensen in de rij. Vrolijke muziek schalde uit de boxen, een schuurtje was ingericht als ‘magazijn’ en vrijwilligers werden ingezet om met de kinderen te spelen, in de regen te dansen op de Macarena om de sfeer er in te houden en vele natte kindervoetjes kregen warme schoentjes.
In best een aantal kinderjassen zat een een kadootje. Iemand uit Nederland heeft dat er in gestopt voor de ontvanger. Een meisje was al heel blij met haar jas. Ze was verlegen, koud en bibberig. En toen voelde en zag ze het kadootje: een lief briefje én een doosje met oorbelletjes. Ik deed haar muts af en keek of ze gaatjes had, en ja hoor die had ze. Bij gebrek aan oorbellen zaten daar nu touwtjes doorheen. Ze was zó aangedaan. Ze werd er stil was. Ik moest mijn best doen om niet te huilen. Dat iemand in Nederland hier aan heeft gedacht....Een klein gebaar, een grote impact. Aandacht is het grootse kado dat je iemand kunt geven. Ik heb haar een dikke knuffel gegeven en haar met mijn hart een mooi leven toegewenst. En je gaat ook weer door. De rijen bleven, nog zo veel mensen te helpen.
MOTG stortte zich in de weken dat ik er was op de distributie van dekens. Ik heb dekens gesorteerd, ingepakt en uitgedeeld in tentenkamp Moria. Dat was intens…..hele families in gedeeltes van een UNHCR-tent, maar ook in kleine festivaltentjes met een zeil erover. Het enige wat er op de grond lag, was karton of een deken met een isolerend laagje eronder. En het kamp breidt zich maar uit. Waar er eerst nog 15.000 mensen waren, zijn het er nu al 18.000. De hele vluchtelingenproblematiek (waar ik nu zo veel meer over geleerd heb) is complex en het doet me pijn dat er echt mensen zo moeten leven.
Ik heb steeds weer geprobeerd te bedenken dat ik het probleem niet kan oplossen, maar wel op mijn ‘niveau’, vanuit mijn plek hier op de wereld, kan bijdragen. Zo krijgt machteloosheid wel erkenning, maar slaat niet lam. Ik heb liefdevolle wensen gestuurd, intenties uitgezet, mijn hart zo veel mogelijk open gezet en mensen een glimlach gegeven. Het maakte me blij dat ik bij het uitdelen van de dekens allemaal kindjes zag lopen in laarsjes of warme schoenen en een warme winterjas. Dat hadden we toch maar mooi gedaan, dacht ik dan.
En toen het tijd was om naar Nederland te vliegen, was het ook weer prima om te gaan. Ik had nog best langer willen blijven, maar alles komt en gaat. Mijn plek is in Nederland en ook hier wil ik dingen doen. Ik sluit niet uit dat ik nog een keer terug ga. Time will tell.
Dus heb ik heftige en intense dingen gezien? Ja.
Heb ik me daardoor de hele tijd rot gevoeld en kwam ik bedrukt terug? Nee.
Ik heb vooral hard gewerkt en me verbonden gevoeld met alle mensen waarmee ik contact had. We hebben geprobeerd een verschil te maken en iets bij te dragen.
Ik sluit af met een zin die voor mij zó waar is: The border is not in Lesbos, it is in our minds and in our hearts (Ai Wei Wei).
Dank je wel lief mens, voor jouw steun in dit proces. En laten we onze mind en ons hart open houden.
Lfs Juul