Wat ik nu ga doen, vind ik tegelijkertijd heel leuk en spannend. Mijn laatste blog is alweer even geleden en de komende tijd ga ik weer schrijven. Schrijven over mijn proces, waar ik ben, wat er gebeurt in mij en in mijn leven. Kwetsbaar en open; ik wil gaan schrijven alsof ik alleen voor mezelf schrijf en niemand het leest. Maar ik deel het natuurlijk wel, en dat is spannend!
Een deel in mij sputterde ook een beetje tegen en vroeg zich af 'Wáárom moet dit openbaar?'. En daar heb ik over nagedacht en op gevoeld. Er wil iets geleefd worden. Een verlangen. Ik voel een beweging in mij om te schrijven én het tegelijkertijd ook te delen en het de wereld in te sturen. Logica hoort daar niet bij. Ik mag het gewoon gaan volgen.
Ik geniet zelf altijd erg van mensen die hun verhaal delen. Ik leer er van en voel me verbonden met hen. En dat is, denk ik, de kern: me verbonden voelen met mezelf, de mensen om me heen en met Het Leven. Als ik open en kwetsbaar ben, ben ik in contact met mezelf. En met de mensen om me heen.
Als ik niet ga schrijven, houd ik een deel van mezelf weg. Een reden om het niet openbaar te doen, is schaamte ('wat zullen ze wel niet van me gaan denken als ik mezelf laat zien?') en de gedachte 'Zitten anderen hier op te wachten?'. Je leest dit en ziet ook: deze gedachten zetten me vast, houden me klein en vooral.....ze laten een deel in mij niet leven. En ik wil leven, ik wil Het Leven laten stromen. En ik wil schrijven, ik hóu van schrijven.
Op de foto zie je hoe graag ik schrijf. Het zijn de 44 boekjes die ik de afgelopen twaalf jaar heb vol geschreven over mijn leven. Nummer 45 is halverwege en dat is ook niet het laatste boekje:)Dus nu volg ik maar gewoon de beweging, speel er mee en zie/voel wat er van komt. Tot snel, tot het volgende verhaal
