Ze begreep het
Vandaag ging ik sinds een lange tijd naar de mondhygiëniste en tandarts. 'Fijn je te zien. Is al even geleden weer he?' zei Debbie mijn mondhygiëniste. Ik had van te voren al besloten om open te zijn en maar gewoon de reden aan te geven. 'Ja, dat klopt. Ik had een burn-out....euh ben herstellende van een burn-out. En naar de tandarts gaan stond even laag op mijn lijstje'.
Dat begreep ze.
Dat ik weer ruimte voel voor dingen als deze maakt me blij, want hier had ik maanden geleden niet aan moeten denken. Ik wilde wel van te voren al wat ruimte inbouwen. 'We moeten even kijken hoe mijn lijf op pijn gaat reageren', zei ik. 'Ze is net een beetje uit de ergste stress en het kan zijn dat ze bij pijn snel reageert en verkrampt'. En ik hoorde mezelf ook zeggen 'Dan maar een keer half werk. Dat is alweer beter dan helemaal niks'.
Dat begreep ze.
Ze ging aan de slag met een haakje en ik observeerde zorgzaam waakzaam mijn adem en de reactie in en van mijn lichaam. Het was oké. Sterker, ik ontspande zelfs iets, blijkbaar had ik deze hele afspraak spannender gevonden dan dat ik me er van bewust was geweest. Na het handmatige haakje komt altijd de boor met het haakje (is nog pijnlijker) en ik voelde....'Ik wil die niet. Dat geluid van de boor, die trilling, het geluid, de pijn....nee ik wil dat nu niet. Dat voelt als te veel voor nu. Ik ga dat gewoon aangeven. Het maakt me niet uit wat ze er van vindt. Ik wil het gewoon niet'.
En misschien is dit voor jou lezer een hele normale (re)actie, maar ik ben deze 'nee' beter aan het horen en meer plek aan het geven. Het is deze zachte nee waar ik vaak overheen ga. Ik wil hem meer gaan eren, want dat is zelfliefde.
'Ga je nu de boor pakken?' vroeg ik toen ze haar hand uitreikte naar de apparaten, klaar om mijn grens aan te geven. En ergens wapende ik mezelf al een beetje omdat haar woorden misschien wel overeen zouden gaan komen met de woorden van die andere stem in mij: 'kom op, even doorzetten, duurt maar eventjes, je bent er nu toch etc'.
'Nee', zei ze, 'we gaan nu polijsten. Ik dacht dat die boor nu iets te veel voor je zou zijn, dus die doen we deze keer niet'.
Ik moest bijna huilen.
Ze begreep het.